کد مطلب:5510
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:146
شکوه پیامبر از امت
امّت، پیامبرصلی الله علیه وآله را در راه عمل به قرآن تنها گذاشت و این سبب اندوه آن حضرت صلی الله علیه وآله شد.
از این رو گلایه پیامبرصلی الله علیه وآله در قرآن آمده است كه به خداوند عرض می كند:
«یَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا» [1] ؛ پروردگارا ، قوم من قرآن را رها كردند .
با این كه خداوند هشدار داد و فرمود اگر بخواهید بلندآوازه شوید و در دنیا نام آور و سربلند باشید، به قرآن عمل كنید:
«وَإِنَّهُ لَذِكْرٌ لَّكَ وَلِقَوْمِكَ» [2] ؛ قوم من، نه تنها آن را ترك كردند، بلكه روش دوری از آن و شیوه متروك ماندن قرآن را پیشه خود ساختند.
این شكوای پیامبر رحمت صلی الله علیه وآله در حالی است كه آن حضرت، در مدّت رسالت و به ویژه پیش از هجرت، با دشواری ها و آزارها و تهدید و ارعاب های فراوانی روبرو بودند، ولی هرگز آن حضرت شكوه نكرد، امّا وقتی به قرآن عمل نمی شود، و مردم قرآن را پشت سر می گذارند، با ناله به خداوند عرض می كند: بار خدایا! قوم من قرآن را رها كردند. دعوت به پیروی از قرآن، سیره مستمر پیامبرصلی الله علیه وآله بود:
«وَأُوحِیَ إِلَیَّ هَذَا الْقُرْآنُ لأُنذِرَكُم بِهِ وَمَن بَلَغَ» [3] ؛ و وحی می كند به من آیات این قرآن را تا به آن شما و هر كس از افراد بشر كه خبر این قرآن به او رسد بترسانم.
[1] فرقان (25) آيه 30 .
[2] زخرف (43) آيه 44.
[3] انعام (6) آيه 19.